ขอความหวังประทังความเหงา

รู้บ้างไหมการรักเธอข้างเดียว
มันเปล่าเปลี่ยวแค่ไหน
ใจหนึ่งดวงมันค่อยๆ บางไป
ทีละน้อย ทีละนิด
รู้ว่าเธอไม่เห็นความสำคัญ
แค่อยาก วอนให้คิด
มันอาจต่อชีวิตฉันไปอีก
ทีละนิด ทีละน้อย
ไม่ต้องการสบตา ก็ไม่ต้องฝืนหัวใจ
เพียงเธอใช้หางตาได้ไหม
แค่ชำเลืองมาหน่อย ก็พอ
ไม่ต้องมาห่วงใย แค่ปล่อยให้คนเฝ้ารอ
อยู่ได้โดยไม่รู้สึกท้อ
ท่ามกลางความอ่อนไหว..
ขอแค่เศษความหวังเล็กๆ
พอประทังความเหงาลึก ๆ ในหัวใจ
ได้ไหม ได้ไหม ได้ไหม โปรดสงสาร
เพียงเธอช่วยส่งยิ้มหวานๆ
พอให้ฉันได้แอบซึ้งๆ ไปทุกวัน
แค่นั้น แค่นั้น แค่นั้น
มัน ก็ดีมากพอกับหัวใจ
ความเจ็บปวดที่ฟ้านั้นทดสอบ
ฉันจะยอมรับไว้ได้จากเธอเท่านี้ก็ชื่นใจ
ไม่เรียกร้องมากกว่านี้
ไม่ต้องการสบตา ก็ไม่ต้องฝืนหัวใจ
เพียงเธอใช้หางตาได้ไหม
แค่ชำเลืองมาหน่อยก็พอ
ไม่ต้องมาห่วงใย แค่ปล่อยให้คนเฝ้ารอ
อยู่ได้โดยไม่รู้สึกท้อ ถึงแม้เธอไม่รัก
ขอแค่เศษ ความหวังเล็กๆ
พอประทังความเหงาลึกๆ ในหัวใจ
ได้ไหม ได้ไหม ได้ไหม โปรดสงสาร
เพียงเธอช่วยส่งยิ้มหวานๆ
พอให้ฉันได้แอบซึ้งๆ ไปทุกวัน
แค่นั้น แค่นั้น แค่นั้น
มันก็ดีมากพอกับหัวใจ
ขอแค่เศษความหวังเล็กๆ
พอประทังความเหงาลึกๆ ในหัวใจ
ได้ไหม ได้ไหม ได้ไหม
เพียงเธอช่วยส่งยิ้มหวานๆ
พอให้ฉันได้แอบซึ้งๆ ไปทุกวัน
แค่นั้น แค่นั้น แค่นั้น มันก็ดีมากพอกับหัวใจ