พรหมลิขิต
เหม่อมองบนฟ้าไกล
จ้องมองด้วยความสงสัย
ว่าใครกันนะใคร
ที่พาให้เธอเดินหลงทางมาเจอกับฉัน
มีคนเป็นล้านคน
ช่างไร้เหตุจริงๆ ที่เราเจอกัน
จากเป็นคนที่ไม่เชื่ออะไร
สุดท้ายก็ได้แต่ถามตัวเองซ้ำๆ
ตกลงคือพรหมลิขิตใช่ไหม
ที่เขียนให้เป็นอย่างนั้น
ตกลงให้เรารักกันใช่มั้ย
อย่างนั้นขอได้หรือไม่
โปรดอย่าทำให้เราพลัดพราก
ให้เรารักกัน เนิ่นนานถึงจนวันตาย
โอ้วโอว ฉันขอได้ไหม
เมื่อก่อนลมหายใจ
ก็คิดว่าเป็นของฉัน
แต่พอได้พบเธอ
เพิ่งรู้จริงๆ ลมหายใจคือเธอเท่านั้น
มีคนเป็นล้านคน
ช่างไร้เหตุผลจริงๆ ที่เราเจอกัน
จากเป็นคนที่ไม่เชื่ออะไร
สุดท้ายก็ได้แต่ถามตัวเองอีกครั้ง
ตกลงคือพรหมลิขิตใช่ไหม
ที่เขียนให้เป็นอย่างนั้น
ตกลงให้เรารักกันใช่มั้ย
อย่างนั้นขอได้หรือไม่
โปรดอย่าทำให้เราพลัดพราก
ให้เรารักกัน เนิ่นนานถึงจนวันตาย
โอ้วโอว ฉันขอได้ไหม
คนมีอีกตั้งล้านคน
ไม่มีเหตุผลที่เธอต้องเลือกฉัน
จากเป็นคนที่ไม่เชื่ออะไร
สุดท้ายก็ได้แต่ถามตัวเองอีกครั้ง
ตกลงคือพรหมลิขิตใช่ไหม
ที่เขียนให้เป็นอย่างนั้น
ตกลงให้เรารักกันใช่มั้ย
อย่างนั้นขอได้หรือไม่
โปรดอย่าทำให้เราพลัดพราก
ให้เรารักกัน เนิ่นนานถึงจนวันตาย
โอ้วโอว ฉันขอได้ไหม
โอ้วโอว ฉันขอได้ไหม